Азнакайда социаль хезмәткәр көнен билгеләп үтәләр

Күренеп тора : “тиеш” дигән исемлек аның өчен түгел, шушы урамда, янәшәдә генә яшәгән үз карамагындагы 8 әбине дә әниседәй якын итеп, җан җылысын биреп карый ул. Гомер буе бер-берләренә керешеп, аралашып яшәгәч, башкача булдыра да алмый.

Үз карамагындагы әбиләрнең һәркайсының холкын, проблемасын, яшәү рәвешен яхшы белә ул. Гомер уртасына җиткәндә үзенең бу тормышта башкырырга тиеш төп билгеләмәсе менә шулай өлкәннәр турында кайгырту икәнлегенә төшенә.

–Мин социаль хезмәткәр эшенә очраклы гына килеп кердем, – ди ул. – Әмма һич үкенмим. Әбиләрем – сердәшчеләрем, яшәвемне хәзер алардан башка күз алдына да китерә алмыйм. Җитәкчеләребез – Элиза Наилевна, Гөлназ Таһировна, Гөлфия Әкъбаровна, Регина Ниязовна – һәммәсе кеше хәленә керә белә торган, кирәк вакытта таләпчәннәр дә, безне аңлыйлар, хөрмәт итәләр. Минем әле мондый тату, бердәм коллектив күргәнем юк иде.

–Әле дә шушы бала – Суфиябыз бар, –  ди 84 яшьлек Вәсилә апа Нургалиева. – Һәр иртәдә елмаеп-көлеп килеп керә, бөтен җирне ялт итеп куя, тәмле итеп сыйлый, куллары алтын. Ходай үзен сәламәт итсен дә, безне генә ташламасын. Ул барында бер борчуыбыз юк. Безгә район, авыл яңалыкларын җиткереп тора. Рәхәтләнеп серләшеп-сөйләшеп туймыйбыз...

 Әйе, иң беренче чиратта кешелеклелек, миһербанлык таләп иткән бу хезмәт Суфия Насыйбуллина кебекләр өчен генәдер. Аңа җаны белән бирелгән фидакарьләр өчен.