КОЯШМЫ СИН?

КОЯШМЫ СИН?

Кояшмы син ялкын өргән, сине уйласам,

Күңелемдә карлар эреп, язлар килә.

Бәгырьләрем туңып өшегәндә

Синең исемең миңа ялкын өрә.

Сине уйласам, яланаяк кардан чабам,

Бураннарда гөлләр өзәм салкын кардан.

Язмы соң син, җәйме соң син, әллә берәр

Табигатьтән өстен аерым җанмы соң син?

БЕР ГҮЗӘЛГӘ

И, гүзәлләрнең гүзәле,

И, матурлык Алласы,

И, оҗмахларда үсәсе

Алмагачның алмасы!

И, гомереңнең бөтен яме-мәгънәсе,

Бәхетемнең Алласы, Ходай тәгаләсе,

Алларыңа энҗе-мәрҗән сибәрмен,

Чәчәкләрдән тәкыялар тезәрмен,

Син сөйсәң дә, сөймәсәң дә сөярмен,

Өзелеп төшкән яфрактай көярмен...

ОЧ, ҖЫРЫМ, ОЧ!

Оч, җырым, оч,

Җирне, айны коч,

Кояшны коч, кыяларны коч,

Оч, җырым, оч!

Кун син күбәләктәй күңелләргә,

Тибрәт син сүнгән кылларны.

Ай нурында алып кочагыңа

Яктырт минем барыр юлларны.

Таш-тауларны тишеп үт син,

Кыяларны ишеп үт син.

Күңелләрне үбеп үт син,

Оч, җырым, оч, оч!

НӘФИС ГӘРӘЙШИН

фото:  https://pixabay.com