Балачакның матур мизгеле

Җәйнең иң ямьле, татлы мизгелләре. Сандугачлар сайрый, сирәк булса да, печәнчеләрнең чалгы кайраган авазлары яңгырый.  Тирә-юньгә гөлләрнең тәмле исе таралган... Җанга рәхәт бу матур күренешләр “Гөлстан”чыларыбыз иҗатында да чагылыш таба.

Тирләп-пешеп әткәй печән чаба,

       Каерып- каерып ала чалгысын.

          Ә артыннан тигез теземнәргә     

Ятып кала печән покосы.

Бераз баргач, тирен сөртеп куя,

Кесәсеннән алып яулыгын.

Онытмый ул шулчак үткенләргә

Янавычы белән чалгысын.

Һәркөн иртән кояш белән торып,

Чалгыларын чүки сандалда.

Печән өсте – кызу эш вакыты,

Һәр минуты кадерле анда.

Бер ризык капмый көндезләрен,

           Һәркөн шулай чаба ул печән.

Сусауларын басар өчен генә

Эчеп куя бары тик әйрән.

Җир җиләкләре пешкән чак –

Иң шифалы чагы үләннең.

Яңгыр гына килеп яумасын дип,

Әткәй тели һәркөн теләген.

Төшләремә керә шушы чаклар –

Балачакның матур мизгеле.

Бар иде бит тулы гаилә булып,

Яшәгән чак әти-әниле.