Укучыларыбыз иҗаты

Сагыну
Ничек сагынмыйсың туган якны,
Ык суында йөзеп үскән бала чакны.
Колач җәеп каршы алган басуларны,
Сазга чума-чума барган урамнарны.
Авылым минем, Урсаем!
Сине сагына минем җанкаем.
Талларга төренгән су буен,
Аның ярларында узган Сабан туйларын.
Берәм-берәм ялгыз калган йортлар,
Ә кайда калды соң?
Урам тутырып мөгри-мөгри киткән көтүләр,
Кайда калды “өйле” уйный-уйный бәбкә саклаулар,
Урам бүрәнәсенә тезелеп кич утырулар?
Сөенеп кайттым сиңа, Урсай!
Мәчетеңдә балкый изге Ай.
Рәхмәтем чиксез, авылдашлар,

Болай булгач, авыл яши, өмет бар.

Мәчетләргә йөри ак әбиләр-апалар,
Динне хөрмәтләп укырга килгән балалар.
Изге йортта азан тавышлары,
Озын гомер сезгә аксакаллары.
Бик ярдәмчел халкым минем,
Дус-ишләрем, күршеләрем.
Искә алыйк арабыздан киткәннәрне,
Басу сөреп, икмәк иккәннәрне.
Гөрләп торган фермаларны,
Көнне-төнгә ялгап авылыбызны
Данга күмгәннәрне.
Яшәсен әле безнең Урсай!
Ык елгасы булмасын гел сай!
Челтерәп аксын сулары,
Уйнап-җырлап үтсен Сабан туйлары!

Зөлфия Сибгатова