Көз

Атлап барам таныш сукмаклардан,

Алтын яфрак өскә сибелә.

Яңгырларын җилкәсенә салган,

Туган авылыма көз килэ.

Кояш булып карый көзем көлеп,

Яшен коя моңсу кырларга.

Муллык, шатлык һәм бәхет өләшеп,

Рәхәт бирэ моңсу җаннарга.

Басулар да инде калды бушап,

Салкын җилләр куя искәләп.

Кыр казлары оча каңгылдашып,

Саубуллашып, үзәк өзгәләп.

Бакчалар да инде калды шәрәләнә,

Муллык күчә табын түренә.

Бар табигать кышка әзерләнә,

Күксел төтен күккә үрелә.

Бу фасылны мин сөенеп көтәм,

Тиңлим аны өлкэн кешегә.

Гомер буе куйган бар хезмәте

Тиеш көздә уңыш бирергә.