Балалы өйдә бур ятмас

Ул 1903 елгы, 1975 елда вафат булды. Ул сөйләгәннәр торып-торып искә төшә.

Сугыш беткән еллар. Ачлык, ялангачлык. Әни өйдә абыстай белән чәй эчеп утыра икән. Абыем Рәфгать (ул чакта 8-10 яшьләр чамасы булгандыр) урамнан йөгереп кергән дә, әнинең колагына ашыга-ашыга нидер әйтә икән. Абыстай кызыксынып: “Нәрсә сөйли ул?” – дип сораган. Әни чит кешегә белгертәсе килмәгән, алдарга маташкан. Рәфгать тыңлап торган да: “Мин сиңа алай дип әйттем мени, чокырга туфрак астына капланган онны  эт актарып ашый дидем бит!” – дип кычкырып елап җибәргән.

Ул заманда законнар каты булган, халыкның үзенә берни калдырмый, азык-төлекне салымга алганнар. Әнинең балаларына умач ашына дип яшереп куйган оны булган ул.

Фәнүзә Рәфыйкова, Карамалы авылы