​​​​​​​Яманлыкның үз әҗере

Авылдан район үзәгенә йөреп эшләгән яшь чак. Һәр иртәдә юлга чыгып китәм. Берчак шулай урамнан узганда тыкрыктагы йортта яшәүчеләрнең 9-10 яшьлек малайларының капка төпләрендә тупка ошаган да, ошамаган да бер түгәрәк нәрсә тәгәрәтеп уйнавына тап булдым. Килеп җиткәч, имәнеп киттем: кеше башы ич бу! Каршы яктагы елга ярында борынгы каберлек бар. Җәй башында анда башкаладан археологлар килеп казыну эшләре алып барган, аннан чыккан кеше сөякләрен капчык-капчык тутырып алып киткәннәр иде. Шул каберлектән чыккан инде ул. Малайның кулыннан тотып алдым да: “Үскәнем, бу уйный торган әйбер түгел, кеше башы, әтиеңә күрсәт, ул аны зиратка алып барып күмәр”, – дидем. Ул мине тыңлап та бетермәде, әшәке итеп сүгенеп, торып качты. Өйләренә кереп, хәлне әти-әнисенә сөйләп бирдем. Авылдагы эчкече, тәртипсез гаилә иде бу, әллә ни исләре китмәде, шулай да, ике-өч сарыгына печәнне ел да зираттан әзерләгән абзый, “илтермен, күмәрмен”, дигән сүзен чыгарды.

Нәкъ өч елдан бу гаиләгә олы кайгы килде: үсмер уллары комбайн чапкычына эләгеп уң як кул-аягын өздерде. Сабыйны җәлләп еламаган кеше булды микән? Бөтен авыл тетрәнде. Әти-әнине дә дер селкеткәндер кайгы: эчүләреннән туктадылар, йортта тынычлык урнашты. Бу хәбәрне ишетүгә үк нишләптер күз алдыма урамда типкәләнгән баш сөяге килеп басты...

Фото https://pixabay.com